English version
Kujawiak z oberkiem
Kujawiak i oberek najpóźniej zyskały rangę tańca narodowego. Powszechnie tańczono je – obok poloneza, krakowiaka i mazura – przed 1913 rokiem. Tańczyli wszyscy – na wielkich i małych balach, na szlacheckich dworach i w mieście. Kujawiak w formie narodowej – układany na scenę – niewiele ma wspólnego rdzennym kujawiakiem pochodzącym z Kujaw. Muzyka jednakże narzuca zawsze rozlewność i liryzm wykonywanym przy niej ruchom tanecznym. Kujawiaki do tańca komponowali m.in. K. Namysłowski, W. Osmański.
Oberek dla odmiany to taniec szybki, wesoły i radosny. Pełen werwy i wigoru, który prezentuje zwłaszcza tancerz. Nazwa oberka nie pochodzi od jakiejś „ziemi”, ale od nazwy gwarowej tańca: owijak, obertas, okrągły etc. co oznacza obracanie się. Pary więc w oberku wirują, urozmaicając taniec krokami ozdobnymi: hołubce, kolanka, krzesania, przytupy – gdzie popisuje się wyłącznie tancerz, tancerka zaś tańczy krokiem podstawowym.
Motywy oberkowe i kujawiakowi wykorzystywali w swojej twórczości: F. Chopin, H. Wieniawski, K. Szymanowski, G. Bacewicz i inni.
