„Barbórka” – na Górnym Śląsku

ZTL PP Poligrodzianie Kult św. Barbary występował na Śląsku już w okresie górnictwa rudnego, starszego od węglowego. W dniu 4 grudnia odbywało się zwykle uroczyste mianowanie starszych ładowaczy (śleprów) na rębaczy, czyli „ pasowanie na majstra”. Okres praktyki i nauki kandydata na rębacza wynosił 2- 7 lat. Lista mających dostąpić zaszczytu „pasowania” ustalona była na długo przed świętem górniczym. Zgłaszał ją sztygar kierownictwu kopalni. W dzień Barbórki wszyscy górnicy ubierali się w paradne stroje, zbierali na placu kopalni i z własną orkiestrą szli do kościoła na mszę. Świeżo upieczonemu rębaczowi przypinano dodatkowy guzik do kołnierza munduru i opasywano go łatą. Uroczystość kończyła się poczęstunkiem. W uroczystościach barbórkowych nie mogły brać udziału kobiety.

ZTL PP Poligrodzianie Żona górnika nie miała dostępu do miejsca pracy męża. Wierzono, że kobieta zamężna pracująca w kopalni będzie rodzić kalekie dzieci. Dziewczęta pracujące w kopali, po wyjściu za mąż, przerywały pracę.Obrazek sceniczny prezentowany przez zespół podzielony jest więc wyraźnie na część tzw. Barbórkową i część prezentującą różnorodne tańce i przyśpiewki z regionu Górnego Śląska, przy wykorzystaniu stroju rozbarsko- bytomskiego.

Górnośląski folklor taneczny cechuje wielka różnorodność form tanecznych:

tańce pojedynczych par (wirowe, obrotowe, z elementami zabawy, klaśnięcia i przyklęki, naśladowanie rzemieślników itp.),
tańce zbiorowe o określonym rysunku przestrzennym (Polonez, Kokotek, Ułan, Lipka, Mietlorz),
tańce trójkowe (1 chłopak, 2 dziewczyny): Błogosławiony, Druciorz i najpopularniejszy Trojak, czyli „Zasiali górale...”.

Czas trwania widowiska to ok. 20 minut.